Bir ümit işte

“Neden?” diyorum her seferinde,
Anlam yüklemeye çalışıyorum böylesine kötülüğe.
Ve bulamıyorum elbette.
Anlamıyorum;
Yüreklerin bu kadar kin ve nefret dolu olmasını,
İnsanların diğerini alt etmek için böylesine hırslanmasını.
Olup olacağımız hiçlikse eğer,
Neden bu kavgalar, nefretler?
Dün yoktuk değil mi?
Yarın da olmayacağız.
O zaman bugünü yaşasak?
Karanlıkların esiri olup da ruhları ışıksız bırakacağımıza,
Aydınlığın elçileri olmayı,
Varken ışık saçmayı seçsek ya…
Biliyorum boşuna konuşuyorum.
Biliyorum boşuna anlamaya çalışıyorum.
Bir ümit işte.