Bir hayal kurdum, içine biraz senden, biraz benden koydum, adını da umut…
Hayatımın ilk Tanrısı oldun, kalbime insanlık koydun.
İnsan oldun, insan olmayı öğrendim.
İnandığın değerler uğruna aç kaldın, karından çocuğundan ayrı düştün, sürüldün, yalnız kaldın ama inandın, dik durdun, adam gibi adam oldun, insan oldun, ben oldun, halk oldun.
Savundun tanımadığın insanları, vatanını, halkını. Kavga ettin haberleri olmaksızın onlar için, açlar için, cumhuriyetin için.
Öğrettin bana dik durmayı, aç kalmayı ama insan olmayı, adam gibi kadın olmayı.
Rüşvet yediler, ihbar ettin, sürüldün.
Rüşvet verdiler, almadın, sürüldün.
Dönek ol istediler, olmadın, sürüldün.
Sürüldükçe sürüldün, sürüldükçe daha çok direndin, sürünmedin, yavşamadın, nabza göre şerbet vermedin, ahlaksız olmadın.
Asla utanacağın bir şey yapmadın.
Onlar utanacakları onlarca şey yaparken direndin.
Bana ben olmayı,
Bana dürüst olmayı,
Bana ahlaklı olmayı,
Bana merhamet etmeyi,
Bana savaşmayı,
Bana yalnız bırakılsam da TEK BAŞIMA DAYANMAYI, MÜCADELE ETMEYİ,
Bana insan olmayı,
Bana o olmayı, bana onlar olmayı, bana can taşıyan herşeyin canını canımda duymayı sen öğrettin.
İyi ki sendin, iyi ki sensin.
İyi ki sendendim, tesadüfen değildim.
İyi ki senin benimim,
İyi ki senden benim,
İyi ki senin kızınım,
İyi ki Öztürk’üm.
İyi ki babasının kızıyım ve hala seninleyim…
29.7.2010, 00:51
