İlk şiirimi yazdığımda ilkokuldaydım. Orhan Gencebay şarkısından mı esinlenmiştim bilmiyorum ama yazmıştım.
“Batsın bu dünya,
Bana bile yer yok.
Yer olsa bile almazlar ki…
Batsın bu dünya,
Bana bile yer yok.
Yer olsa bile kovarlar ki…”
Türkün aklı tuvalette çalışır misali anneannemin evinin bahçesindeki tuvalette yazdığım bu şiiri aileme okuduğum anı hatırlıyorum. Koşarak eve girişimi, anne ve babamın “aferin” deyişlerini…
Şimdi düşünüyorum da ne kadar pesimist bir şiirmiş o yaşta. Anne ve babamın sürekli oradan oraya sürülmeleri miydi buna sebep, okul değiştirmekten sürekli kaybettiğim dostlarım mı bilmiyorum.
Bugün baktığımda ülkemin haline, az bile demişim diyorum kendi kendime.
Ne bana yer var bu ülkede, ne de maden işçilerine.
Öğretmenlerin sürülmesi , evlerin oradan oraya taşınması kadar basit bir hadise ölmek bu ülkede.
Maden işçisi olmak ve ölmek kolayca…
Kömürleri dağıtır gibi dağıtmak tazminatları kalan sağlara…
Ölülerin tazminatları bunlar, biten yaşamlar onlar, kimin umurunda…
Maden işçisi olmak belki de hayalet gibi yaşamak bu çağda.
Hiç yokmuşcasına, var olmamışcasına…
Ve yokluğunuzun tescil edilmesi 10.000TL tazminatla.
İnsan canının 10.000TL ettiği yurdumda çocuk benin, çocukken benin böylesine pesimist olması doğal belki de.
Öğretmen bir anne babanın çocuğuysa,
hele ki de babası solcuysa,
başına onca gelenlerden sonra…
